Vakantie met kinderen en tijd voor jezelf, hoe doe je dat?

Het is warm vandaag op Kreta, de muziek bij het barretje bij het zwembad staat al vroeg en luid op stand ‘vrolijk’. Eindelijk weg, maar wat een stress was de reis voor haar. Met een peuter in het vliegtuig. Al die spullen! En dan zijn huilen in het vliegtuig, waarschijnlijk had hij last van zijn oortjes? Ze had het warm, voelde zich bezwaard. Wat zouden anderen van haar denken? Aangekomen op de bestemming kon ze niet eerst in het zwembad plonsen zoals vroeger, zorgeloos. Ze moest eerst eindeloos dat tere huidje met factor 50 insmeren. Het ritme van jouw kindje heeft geen vakantie. En nu huilt hij, heeft hij het warm? Ze is moe. Toe aan vakantie. Hoe doe je dat, vakantie vieren als het moederschap geen vakantie heeft? Daarover lees je in deze blog!

Hoe doe je dat, verplicht genieten?

De vakantie staat voor de deur. Zes weken is de school van je kindje dicht of je bent een paar weken vrij met je baby. Omdat jullie naar Italië gaan of Frankrijk misschien? Of mogelijk wel naar Indonesië? Dat is tegenwoordig ook heel ‘hot’, ‘op reis met je gezin’. Of je blijft thuis. Dagjes weg en leuke dingen doen. Daarbij komen ook je eigen behoefte aan rust, relaxen en ontspannen. Maar je bent moe. Moe van het moederschap met ook thuis steeds ál die ballen in de lucht.
We willen veel tegenwoordig. Maar we moeten ook veel: het moet leuk zijn. Zeker in het moederschap dat bol staat van zogenaamde maakbaarheid. Namelijk als je je best doet, komt het geluk je toe! Maar zelfs de leukste dingen, zijn niet elke dag leuk. Ook niet in de vakantie. Of juíst dan niet. Omdat het leuk móet zijn. Je hebt een rot dag en de zon schijnt niet. Het zwembad is te druk en de zee te zout. We zijn chagrijnig, overprikkeld en mogelijk ongesteld. Maar we móeten genieten!

vakantie met kinderen en tijd voor jezelf, het moederschap kent geen vakantie

Hoe maakbaar is ons leven?

In de huidige maatschappij en dus ook in het moederschap, verwachten we dat we, als we ons best doen, geluk en voorspoed vinden. We hebben de verwachting dat ons leven maakbaar is. Misschien niet zo gek. Veel kunnen we kunnen oplossen door ontwikkelingen op het gebied van bijvoorbeeld wetenschap en gezondheid. Er is een enorme toegang tot informatie (en dus kennis!) door het internet. Ook via sociale media – kijk maar op insta – krijgen we voorgeleefd dat alles geslaagd en gelukt is. Als dat niet het geval is, dan kom je er in ieder geval sterker uit. Maar is dat zo? Is het leven maakbaar en hebben we recht op geluk? Als dat zo is, dan zijn we dus ook verantwoordelijk als het ons niet lukt om altijd gelukkig te zijn. Dan is het onze ‘eigen schuld’, dat ongeluk. Hoe voelt die gedachte?

Vakantie kies je voor tijd voor jezelf of met je kind?

Hoe hoog leg jij jouw gelukslat?

Ook in het moederschap – of misschien wel juist in het moederschap – verwachten we voorspoed. We hebben het immers zo hard gewenst en het is de ‘kroon’ op ons leven. Niet gek, een kindje krijgen is ook werkelijk een wonder. Maar ook dat wonder poept, spuugt, huilt, krijst, is boos, verdrietig, slaapt niet door en laat jou voelen dat je het (even) niet weet. Ook op vakantie of die dure reis waarvoor je hebt gespaard. Oef…. Onze gelukslat – de verwachting dat we recht hebben op geluk en hier ook altijd verantwoordelijk voor zijn – mag omlaag. Niet omdat het niet normaal is om je gelukkig te willen voelen. Maar het échte leven, komt hiermee in het geding. Het echte leven is namelijk niet altijd leuk en stralend. En niet maakbaar. Ook niet op vakantie. Wanneer we dit wel krampachtig najagen, worden we er gek (of grappig) genoeg, niet gelukkiger op.

Hoe ga je om met nare gevoelens en gedachten?

Vanuit de Acceptance en Commitment therapie (ACT) – de nieuwste stroming binnen de cognitieve gedragstherapie, leren we dat mensen van nature pijnlijke gevoelens vermijden. In het moederschap geven we bijvoorbeeld toe aan gedram voor nog een ijsje. We vermijden zo het stellen van grenzen en voorkomen gezeur. Heerlijk een tevreden kind! Of we voelen ons schuldig omdat we (te) veel werken en compenseren dit met te veel toegeven, ook materieel en ‘bovenop’ je kind liggen. Vanuit je eigen behoefte, maar niet vanuit de behoefte van je kindje. Of we piekeren uren over dat schuldgevoel en googelen naar oplossingen. Dit alles helpt ons op korte termijn, daarom vertonen we ook dit gedrag. Vermijden is een oplossing die op korte termijn je goed laat voelen. Het houd je in ieder geval weg van pijnlijke gevoelens. We hoeven even niet te voelen, sussen ons gemoed, zien op insta ook andere moeders ploeteren of hebben geen gedoe met ons kind. Dat klinkt fijn!

Hoe ga je voor de lange termijn visie?

Helaas blijkt uit de weg gaan van negatieve gevoelens en gedachten op langere termijn niet te werken. Het is namelijk wel belangrijk dat je kindje gezond eet, dat hij ‘nee’ leert verdragen en om leert gaan met grenzen. En je wil ook bij je opvoed ideeën blijven. Want die had je niet voor niks. Op langere termijn houdt het vermijden van nare gevoelens en gedachten je juist af van een volwaardig leven. Een leven waarin je leeft naar je waarden. Leven naar je waarden vraagt van je dat ook verdraagt dat dingen niet allemaal leuk zijn. Je zegt nee tegen wéér dat ijsje. Dat is op korte termijn vervelend, want het levert een strijd(je) op. Op langere termijn zie je dat dit is wat je wil. Namelijk grenzen stellen, gezonder eten en je kindje leren omgaan met grenzen. Leven naar onze waarden, maakt ons leven zinvol en biedt richting in hoe we willen leven.

Wat wil je jouw kindje meegeven?

Leef je kindje voor dat je in het leven ook moet leren omgaan met pech, ongeluk en verdriet. Niet alles kan en niet alles kan tegelijk. Bedenk wat voor jou van waarde is in het moederschap. Wie wil je zijn? En ook: wat wil je je kindje leren en meegeven? Het kan veel inzicht geven om een vakantie-moodboard te maken. Knip eens foto’s, kleuren en teksten uit tijdschriften die je aanspreken en inspireren. Zo krijg je zicht op je waarden. Waarden zijn de dingen die voor jou belangrijk en essentieel zijn. Zij bepalen de koers van je leven. Maar waarden zijn ook flexibel. Pin jezelf er niet op vast! Durf te voelen, te ervaren, fouten te maken en te leren. Het moederschap is een ontdekkingsreis. Leven naar je waarden maakt dat je in ieder geval geregeld, bewust(er) kiest voor lange termijn gedrag. Waarbij je natuurlijk niet alles perfect hoeft te doen en met kleine stapjes begint.

Tot slot

Het moederschap is niet maakbaar, ook niet op vakantie. Maak ruimte voor minder fijne gevoelens en leef naar je waarden. Het levert je op langere termijn meer op dan nu dat insta(nt) geluk! Terug naar Kreta. De muziek staat op vrolijk en je kindje huilt. Jij bent moe. Mag je moe zijn? Mag je verdragen dat je moe bent en je richten op nu? Je bent moe, maar doet wel je ‘ding’. Namelijk zwemmen met je kind, want dat is jouw waarde. Dus dat zwembad in en spelen met je kindje. Omdat je dat belangrijk vindt. Voor nu misschien zwaar, voor later jouw waarde. En daarna op je bedje, al is het een kwartier. Je kunt niet alles doen zoals je dat wil en dat is zoals het is. Morgen weer een dag. In dat echte leven, waarin niet alles perfect en stralend en blij en gelukt is. Gelukkig niet. Fijne vakantie!

Op Buurtmamas.nl vind je andere moeders in jouw buurt. Meld je gratis aan.

Buurtmamas.nl publiceert elke zaterdag (en soms vaker) een interessante blog. Volg ons op Instagram en Facebook, om op de hoogte te blijven.

Evelien van Altena van Over je postpartum depressie

Dit ben ik

Ik ben Evelien van Altena – van Kampen. Moeder van Lars (16), getrouwd én stiefmoeder van twee volwassen mannen. Ik werk als psychosociaal therapeut in mijn eigen praktijk ‘Over-je-PostPartum-Depressie’ met moeders die een postnatale depressie hebben en /of last hebben van angst en schaduwverdriet in het moederschap. Jaren geleden worstelde ik zelf met een postnatale depressie die achteraf gezien, ook voor veel persoonlijke ontwikkeling heeft gezorgd.

Website: www.over-je-postpartum-depressie.nl

Logo over je postpartum depressie
Share This Post

jav videos
free porn
telugusex erica la chica.